Awangarda w architekturze

Przełom XIX i XX wieku to okres epokowych przemian, również w dziedzinie sztuki. Artyści, poszukując nowych środków wyrazu, odrzucili znane wcześniej wzorce oraz panujące powszechnie reguły estetyczne. Awangardowe kierunki artystyczne, takie jak kubizm, ekspresjonizm, futuryzm czy konstruktywizm wpłynęły na oblicze sztuki całego stulecia.

Architektura, czyli sztuka projektowania, będąca w nieustannym dialogu ze zmieniającą się rzeczywistością, przeszła prawdziwą metamorfozę. Poszukując nowych rozwiązań, architekci inspirowali się materiałami, których nigdy wcześniej nie wykorzystywano w tak awangardowym kontekście. Silny wpływ na architekturę miało także zafascynowanie sztuki nowymi technologiami.

Wielkoskalowe eksperymenty urbanistyczne lat 20. i 30. XX w., które przeprowadzono w różnych częściach świata, miały na celu ustanowienie nowego kanonu standardów estetycznych oraz popularyzację towarzyszących im wartości. Awangardowa architektura, która wiąże się z odkrywaniem nowych szlaków i stosowaniem innowacyjnych rozwiązań w projektowaniu, towarzyszyła także twórcom w II połowie XX wieku. Jednym z najbardziej jaskrawych jej przejawów był dekonstruktywizm.

Cechą charakterystyczną architektury dekonstruktywistycznej są m.in.: nieregularne bryły budynków, rozczłonkowana, wielowarstwowa i geometryzująca forma, a także oryginalne stosowanie połączeń materiałów. Do najważniejszych przedstawicieli nurtu należą: Peter Eisenman, Frank Gehry, Zaha Hadid oraz Daniel Libeskind, autor projektu ZŁOTEJ 44. Niezwykłe i nieszablonowe realizacje Daniela Libeskinda – światowej sławy architekta polskiego pochodzenia, ze względu na swój ikoniczny pierwiastek, określane są mianem „budynków-rzeźb”. Jego projekty powstają z myślą, by kreować w przestrzeni miejskiej niezwykłe wrażenia estetyczne.